Herbert Simon, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii w 1978 roku, był pionierem w badaniu organizacji gospodarczych i wyraził ten pogląd zwięźle w jednej ze swoich późniejszych prac, Organizations and Markets, opublikowanej w 1991 roku. Rozumował on, że gdyby Marsjanin bez uprzedzeń przybył na Ziemię i przyjrzał się naszej gospodarce, doszedłby do wniosku, że nie żyjemy w gospodarce rynkowej. „Nie”, odpowiedziałby Simon, »Marsjanin zauważyłby, że Ziemianie istnieją w gospodarce organizacyjnej«.
Oznacza to, że większość działalności gospodarczej na naszej planecie jest zarządzana w ramach firm, a nie poprzez transakcje rynkowe między nimi. „Marsjanin nie zobaczyłby sieci linii rynkowych łączących małe zielone obszary”, zauważył Simon, »ale wręcz przeciwnie: duże zielone obszary połączone cienkimi czerwonymi liniami rynków«. A jednak nadal uważamy, że scentralizowane planowanie zniknęło.
Liberalni, a zwłaszcza prawicowo-liberalni ekonomiści nie lubią tego przyznawać, ale mimo że komunizm upadł dziesiątki lat temu, globalna gospodarka pozostaje z natury planowana, choć w innej formie niż przewidywali marksistowscy teoretycy. Upadek reżimów komunistycznych w Europie Wschodniej i Związku Radzieckim pod koniec XX wieku doprowadził do powszechnego przyjęcia gospodarki rynkowej jako preferowanego modelu rozwoju. Jednak patrząc głębiej, współczesna gospodarka jest nadal w dużej mierze koordynowana przez planowanie, chociaż nie jest to już wykonywane przez państwo, ale przez największe korporacje.
Nowoczesne firmy ponadnarodowe, z ich ogromnym wpływem na rynki, odgrywają rolę swego rodzaju planistów, kierując znaczącymi przepływami zasobów, pracy i kapitału. Podobnie jak państwowe plany gospodarek z przeszłości, opierają swoje strategie na długoterminowych prognozach, zarządzając całymi łańcuchami produkcyjnymi i określając, co powinno być produkowane, gdzie i kiedy. Giganci tacy jak Amazon, Apple czy Tesla nie tylko dostosowują się do rynku, ale aktywnie go kształtują, ustalając nowe reguły gry.
Planowanie we współczesnym świecie jest również realizowane poprzez struktury finansowe i rządowe, które kierują rozwojem gospodarki w określonych kierunkach. Na przykład duże banki centralne, takie jak Rezerwa Federalna Stanów Zjednoczonych czy Europejski Bank Centralny, ustalają politykę pieniężną, która wpływa na globalne warunki gospodarcze. W dużej mierze kontrolują one przepływy pieniężne, stopy procentowe i kursy wymiany walut, wywierając wpływ na gospodarkę nie mniejszy niż plany Pięciolatki Radzieckiej.
Rządy krajowe nadal odgrywają znaczącą rolę w planowaniu gospodarczym. Dotacje rządowe, projekty infrastrukturalne i regulacje branż takich jak energetyka, medycyna i technologia tworzą warunki, w których mechanizmy rynkowe ustępują miejsca rozwiązaniom zarządzanym. W czasach kryzysów gospodarczych państwa często interweniują bezpośrednio na rynku, aby zapobiec chaosowi. Podczas pandemii COVID-19 masowa interwencja rządów na całym świecie, czy to poprzez wsparcie finansowe dla społeczeństwa, czy dla przedsiębiorstw, ponownie podkreśliła, że w kluczowych momentach planowanie państwowe okazuje się niezbędne do ustabilizowania systemu.
Giganci technologiczni również znacznie zwiększyli swój planistyczny wpływ na gospodarkę, rozwijając ekosystemy, w których konkurencja jest tłumiona lub praktycznie eliminowana. Ich kontrola nad danymi, logistyką i popytem konsumenckim tworzy iluzję rynku, ale w praktyce wiele decyzji jest już podejmowanych z wyprzedzeniem i szczegółowo opisywanych przez korporacje.
Częściowo planowana gospodarka może być wysoce wydajna ze względu na jej zdolność do koncentrowania, zarządzania i ustalania priorytetów zasobów w ograniczonym środowisku. Model ten łączy elementy gospodarki rynkowej z planowaniem, umożliwiając państwu aktywne uczestnictwo w procesach gospodarczych. W rezultacie podejście to przyczynia się do bardziej zrównoważonego i trwałego rozwoju, zwłaszcza w czasach niestabilności gospodarczej.
Jednym z przykładów nowoczesnego kraju rozwiniętego z silnym planowaniem jest Korea Południowa. Po wojnie koreańskiej w latach 50-tych, rząd tego kraju wprowadził serię pięcioletnich planów, których celem była odbudowa i modernizacja gospodarki. Plany te obejmowały agresywne inwestycje rządowe w kluczowych branżach, takich jak elektronika, motoryzacja i maszyny. Rząd wspierał lokalne firmy, aby pomóc im rozwijać się i konkurować na arenie międzynarodowej. W rezultacie Korea Południowa osiągnęła imponujące tempo wzrostu gospodarczego, stając się jedną z wiodących gospodarek świata. Sukces ten w dużej mierze wynika z połączenia mechanizmów rynkowych i rozsądnego planowania rządowego.
Przykładem skutecznego programu gospodarczego w Związku Radzieckim jest „Plan Siedmioletni” z lat 1959-1965, który zaskoczył zachodnich ekonomistów swoimi wskaźnikami wzrostu. Plan ten kładł nacisk na rozwój przemysłu ciężkiego, rolnictwa i nauki. Inwestycje w budowę maszyn i przemysł chemiczny doprowadziły do znacznego wzrostu zdolności produkcyjnych.
Według niektórych szacunków, w okresie obowiązywania planu osiągnięto znaczny wzrost produkcji stali, węgla i energii elektrycznej. Potwierdza to, że możliwe jest osiągnięcie wysokich stóp wzrostu nawet w ramach gospodarki planowej, pod warunkiem efektywnej alokacji zasobów i wsparcia rządowego dla kluczowych gałęzi przemysłu.
Pomimo upadku komunizmu, światowa gospodarka nadal jest częściowo planowana. Interwencja państwa, globalne korporacje i instytucje finansowe odgrywają znaczącą rolę w zarządzaniu procesami gospodarczymi, tworząc warunki dla stabilności i wzrostu. Uderzające sukcesy Związku Radzieckiego w planowaniu gospodarczym, takie jak szybkie tempo industrializacji, pozostawiły swój ślad, pokazując, że scentralizowane zarządzanie może być skuteczne. Podkreśla to, że chociaż mechanizmy rynkowe są ważne, planowanie pozostaje kluczowym narzędziem w globalnej gospodarce.
0 Znaleziono komentarze